Wil je eerst de video van de Tour de France op Corsica zien? Ga je gang!
Hieronder vind je een uitgebreid verslag van de Tour de France op Corsica in 2013. Allemaal eigen ervaringen van 5 hectische dagen. Eerst even het kaartje zodat je kunt zien hoe de Tourkaravaan zich over het eiland heeft verplaatst:
De 3 etappes die zijn verreden:
- 29 juni 2013: 1e etappe: Porto Vecchio – Bastia
- 30 juni 2013: 2e etappe: Bastia – Ajaccio
- 1 juli 2013: 3e etappe: Ajaccio – Calvi
De voorbereidingen voor de Tour de france
Donderdag 27 juni:
Le Grand Depart!
Eén op de tien auto’s heeft vandaag iets met de Tour te maken. Wagens uit de reclamekaravaan, volgauto’s van de ploegen, perswagens en nog veeeel meer perswagens van allerlei media. Uiteraard “de officiële auto’s” en dat zijn er heel wat, in alle soorten en maten, de rennersbussen, mechaniciens-trucks en ga zo maar door. Onderweg naar de boot kon iedereen ze ook al zien. Nee, geen 1 op de tien, maar wat wagens van de VRT en wat reclamewagens. Maar hier is het een gekkenhuis, vooral als je achter een trainende groep wielrenners rijdt. Daar zwermen dan ook motoren omheen en soms 1 of 2 volgauto’s van de ploeg.
De reis naar Corsica ging voorspoedig, we kwamen niet in Porto Vecchio aan, zoals de bedoeling was, want daar lag een boot van Corsica Ferries die de tourorganisatie had in gehuurd om “mens en materieel kwijt te kunnen”. Dus werd het voor ons Propriano. Het was al vroeg dag. Om 6 uur van de boot afrijden betekent om 5 uur op. En dan hup naar Porto Vecchio. Daar om 7.15 uur aangekomen een eerste kopje koffie gescoord in de haven (onderweg nog wel even stilgestaan bij le Roche Lion bij Roccapina).
De gele, groene, witte en bolletjes truien wapperen aan de lijnen en overal hangen bordjes, waar je wel of niet mocht komen en aanwijzingen voor de tourkaravaan.
Eindelijk was de Tour de France dan op Corsica. Daar hebben ze 100 jaar op moeten wachten. Maar ze maken er hier dan wel een waar feest van. De presentatie van de ploegen was in de haven op een braakliggend terrein dat vermoedelijk als parkeerterrein dienst doet. Goed, even het stadje doorlopen en dan maar eerst naar de camping. Het werd U Pirellu nabij de prachtige stranden van Palombaggia, iets ten zuiden dus van Porto Vecchio. Een sfeervolle terrascamping, met heel wat leuke plekken. Ook voor caravans en campers is er plaats. Hapje eten, zwemmen in het zwembad en dan terug naar Porto Vecchio. Nog net goed kunnen parkeren en vervolgens : wat hoorde ik daar: I Muvrini.
Deze populaire Corsicaanse band was net begonnen aan een soundcheck en dat was dus een half uur extra plezier voor de liefhebbers die stonden te luisteren en ondertussen ook konden kijken naar alle aanwijzingen die de technici aan de muzikanten gaven en vice versa. Bij de Office de Touristique had ik al een schema gekregen van wat we waar en hoe laat kon verwachten. De tijden waren inmiddels al weer wat aangepast. Maar de ploegenpresentatie op het podium naast het water in de haven zou om ongeveer 18.00 uur zijn. Wel, dat was ook zo , met shows op het water en op het toneel. Spektakel alom en natuurlijk de ploegen (renners en fietsen) zelf die via mooie jachten naar het podium werden gebracht.
Ploegen en renners voorstellen, waarbij je geen enkele Nederlandse naam hoorde…. Eh die waren er wel, maar de namen werden zo ‘verfranst”, dat je echt niet wist over wie ze het hadden, maar gelukkig herkenden de renners hun eigen namen wel, dus bij handopsteking zag je over wie de presentator het had. Leuk nu eens de koppen van de mannen te zien die de rest van de tour natuurlijk alleen met helm en zonnebril te zien zijn. Na een 100 meter fietsen langs de VIP tribune gingen ze weer terug de bus in. Hier en daar kon je op de foto of werden er interviews afgenomen, aan camera’s geen gebrek.
Toen de renners vertrokken waren, kreeg I Muvrini de kans om te zingen over hun prachtige eiland en dat we zuinig moesten zijn met en op onze aarde. Een prachtig concert dat door de kenners altijd gewaardeerd wordt en voor de passanten een kennismaking was met muziek die bestaat uit geheel eigen klanken en melodielijnen. Een combinatie van traditionele, polyfonische en popmuziek. Bijna 2 uur speelde de band voor een groot publiek. De klanken van de muziek dreef alle mensen uit Porto Vecchio richting het podium, dat aan de rand van de Middellandse Zee stond. Terwijl de laatste klanken van I Muvrini wegstierven, barstte het vuurwerk los. Op Corsica zijn we wel wat gewend als het om vuurwerk gaat, dat zijn geen kinderachtige pakketjes die de lucht ingaan en ook hier zag je vuurwerk met een hoofdletter V. De echte waterfonteinen lieten ze in een kleurrijk schouwspel ook lekker mee spuiten. Kortom een prachtige afsluiting van een mooie indrukwekkende en vooral ook lange dag.
Vrijdag 28 juni: het interview
Vanmorgen alweer vroeg op. Mail checken en even uitzoeken waar ik precies naar toe moest: Residence Santa Giulia Palace in de baai van Santa Giulia. Daar had ik een afspraak met radioverslaggever Jeroen Wielaert over Corsica en de Tour. Een half uur waarin ik diverse vragen kreeg over wat de Tour met Corsica doet en anders om. Ook kwamen diverse renners aan het woord via van te voren ingesproken gesprekken.
Maarten Ducrot schoof ook nog even aan en met Nederlander Rempt van der Donk werd een telefonische verbinding gelegd. Leuk om ook eens achter de schermen te kijken van hoe zo’n reportage nu in z’n werk gaat. Ik was er natuurlijk op tijd en volgens de sms-jes van de thuisblijvers heb ik Corsica aardig voor het voetlicht weten te brengen. In het boek van Jeroen over de Tour “Het Frankrijk van de Tour“: 20 pagina’s Corsica, zeer de moeite waard en in 1 ruk uitgelezen!
Dan maar even een camping zoeken, we hadden Fautea op het oog en die werd het ook. Ook weer een sfeervolle terrassencamping nabij een van de prachtige baaien langs de N198, eigenlijk de eerste die je tegenkomt als je uit Porto Vecchio komt, met de karakteristieke Genuese toren op de achtergrond. Hier wilden we de eerste etappe van de Tour bekijken, want dan kon je boven aan bij de baai staan en de renners dan zo de baai langs zien fietsen. Dus op onderzoek uit voor een stekje. En passant nog even een Nederlands stel gesproken dat hier woont in een baai verderop. En natuurlijk weer trainende ploegen.
En toen? Begon het te regenen, dat gebeurt niet zo vaak rond deze tijd van het jaar, dus lekker even alle stof weg en tijd om wat werk te verzetten. Het strand bij de baai was verlaten en lag er wat troosteloos bij. Zou dit alle regen zijn? Zeker weten van niet, want op Corsica kan het zeker ook onweren! Maar “gewone regen” dat zou weleens de laatste keer kunnen zijn: het is ook hier zomer!
De etappes Tour de France
Zaterdag 29 juni : de eerste etappe
‘Strak blauw’ smst-en we het thuisfront! Vroeg opstaan, en dan naar de plek die we gespot hadden voor een mooi overzicht van de Tour de Fance. Een prachtige view over de baai, dat moet mooie filmbeelden en foto’s opleveren. We moeten de schoonheid van het eiland vangen met de robuustheid van de tour, dat is het idee. Van 1 op de tien auto’s werd het al spoedig andersom…….
De ene na de andere bus, vrachtwagen en officiële tourwagens etc kwamen voorbij. In het begin nog schuchter toeterend, maar later werden alle registers opengetrokken. De reclamecaravan kwam langs, met allerlei vreemd uitgedoste wagens en daar nog een blikvanger boven op. En toen kwamen er ineens motoren met fotografen, die wilden allemaal op mijn plekje staan, gelukkig stond ik aan de rand van een afgrond, zodat ze niet voor me konden staan anders hadden ze dat zeker gedaan.
NU, moest de tour dus wel komen. En inderdaad, de kopgroep van 5 man onder wie de NL-Lars Boom volgde en scheerde door de baai, uiteraard zich niets aantrekkend van de badgasten die geen interesse hadden om naar hen te komen kijken. Het waren er slechts enkelen want bijna het hele strand was verder uitgelopen om de strijdmakkers aan te moedigen. Dat hoorde je niet, want de zwerm helikopters creëerde het meeste lawaai. Even opletten en ja, 2 en een halve minuut later kwam daar het peloton voorbij. Een langgerekt lint trok een spoor van truien door de baai. Nog geen gele, groene, bolletjes of witte trui, het was nog maar de eerste etappe.
Lars kon helaas geen beslag leggen op de bolletjes trui, hoewel hij er wel z’n best voor deed. De Nederlandse ploeg Argos Shimano bracht Kittel in stelling en die kon de sprint winnen, mede doordat zijn concurrenten gehinderd werden door valpartijen. Maar dat maakten wij allang niet meer mee, want wij wat waren alweer op zoek naar een camping in de bergen, voor de tour van morgen. Dan moeten de klassementsrijders gelijk met de billen bloot, doen ze dat niet, dan kunnen ze grote achterstanden oplopen. Hier kan de tour niet gewonnen worden, maar wel verloren. Onderweg nog even bij vrienden langs op een andere camping, kortom een drukke dag, maar om 19.00 uur een plaatsje gevonden op een simpele camping Alivetu in Corte. We wilden eigenlijk naar camping Soleil bij Vivario, maar daar konden we geen elektriciteit krijgen, teveel campers…..
Zondag 30 juni : de bergen in
Eigenlijk was prima om te kamperen in Corte, want als de renners door Corte komen moeten ze gelijk een paar haarspeldbochten nemen en dus stonden we daar al vroeg langs de weg. 2e voordeel, nadat ze voorbij waren moesten we naar Calvi, dus dat was weer wat minder km maken, dan wanneer je in Vivario, laat staan op Col de Vizzavone stond. Nu konden we lekker op tijd in Calvi zijn. We waren natuurlijk niet de enigen, maar gelukkig was het in de volgende bocht drukker, vooral met Corsicanen uit Corte. Ik kon nu namelijk ongestoord filmen en fotograferen, zonder de hossende en met vlaggen zwaaiende Corsicanen.
Toch wel genoeg volk om me heen om zo af en toe een praatje te maken. Zij deden hun best om mij te begrijpen en ik hen. De cursus Frans begint toch wel wat vruchten af te werpen. Eerst natuurlijk weer de reclame karavaan van waaruit weer lustig met van alles en nog wat in het rond werd gestrooid en zo stond ik ineens in een heuse bolletjes trui!
De grote vrachtauto’s en bussen hoefden niet dit deel van het parcours af te leggen, maar konden een stuk afsnijden. Die jongens (en ook meiden!) hadden het best zwaar om met dit uitzonderlijk grote materieel de Corsicaanse wegen te trotseren. Opvallend veel wegen waren opknapt, kuilen waren er haast niet, vele stukken hadden nieuw asfalt en belijning gekregen. Ja, zelfs al het vuil langs de weg was weg! Chapeau! Bomen waren gesnoeid zodat grote vrachtwagens of reclame uitingen niet in de clinch zouden komen met een paar onwillige taken, ook waren alle bermen gekortwiekt. Kortom het zag er fris en fruitig uit.
En toen kwamen ze de helling op, een kopgroep met wederom Lars Boom en een gesloten peloton, en tientallen volgwagens en motoren. Deze helling waar veel amateurs zich op stuk bijten was voor deze renners nog niet echt de scherprechter, die bleek verderop te liggen tussen Vivario en Vizzavone alwaar het peloton brak en het Geel (Kittel) op achterstand kwam.
Terwijl de tour finishte in Ajaccio, zetten wij ons opgooitentje al op in Calvi’s stadscamping Castors en zwommen we even heerlijk in het zwembad. Opgeknapt en wel natuurlijk even een bezoek brengen aan Calvi. Als vanouds en leuk stadje, mooie haven en bastion.
Maandag 1 juli : de laatste etappe op Corsica
Of de renners oog hebben gehad voor de eeuwige sneeuw die ze hier en daar nog konden zien liggen of voor de prachtige baaien waar ze langs kwamen betwijfel ik, sterker nog, daar hadden ze geen tijd voor. In een hoog tempo werd de vrij korte etappe (145 km) afgewerkt, maar het was weer zodanig geaccidenteerd, zeg maar bergachtig, dat het peloton in flinke groepen over de finish kwam. De echte sprinters zaten niet in de eerste groep en alleskunner Peter Sagan dacht hier een slaatje uit te kunnen slaan, maar daar stak de Australiër Simon Gerrans met een banddikte een stokje voor. Ik stond toevallig te midden van Tsjechen (Sagan) en Australiërs (Gerrans) een meter of 40 voorbij de finish, dat was dus dikke pret. Toch bleven de Saganfans enthousiast toen hij de groene trui op het podium mocht aan trekken.
Het was weleens leuk om zo om de finishplaats heen te lopen en te zien hoe en wat. Een mega-mediacircus. Wat een toestand voor een finish die in een paar seconden aan je voorbij flitst. Hup alles snel afbreken en op naar Nice. ‘s Avonds zag ik nog diverse Corsica Ferries boten afmeren om honderden tourwagens (pers, reclame, organisatie, techniek enz) naar het vaste land te verplaatsen. Ik zat in de haven aan een heerlijke Corsicaanse myrte likeur alles gade te slaan. Eigenlijk dacht ik dat de tour echt in Calvi zou eindigen, maar het bleek 3 km buiten Calvi te zijn. Daar hadden ze een beetje de ruimte, voor alle (vracht)auto’s, campers, bussen, helikopters enz.
Het was een prachtig sprookje op een sprookjeseiland. Corsica heeft zich laten zien aan de wereld en dat hebben ze voortreffelijk gedaan!